TACETTİN GÜNEY(*)

Suçıkan kaynakları, köyümüzün kuzeyinde 1,5 kilometre mesafede bulunan bir yerdedir. Köyümüz tütün ve hububat tarımı ile uğraştığı için, yöre halkı ve çobanlar, hasat dönemlerinden öğleyin bu kaynaklara gelip yemeğini yer, dinlenmesini yapardı. Hayvanlarının su ihtiyacını karşılar, saat 3’ten sonra tekrar arazilerine dönerlerdi.

Köyümüz tarımı iki grup arazide uygulanırdı. Birisi Mezargediği, diğeri ise Bağcağız ovası. Tarımsal faaliyetler, bir yıl birisinde, bir yıl da öbür arazilerde uygulanırdı. Nedeni ise ekilen toprağın bir yıl nadasa, dinlenmeye bırakılmasıydı.

Bağcağız ovasında hayvanlar ve çalışanlar su ihtiyacını; Sarıgöl deresi ve ovadaki açık kuyulardan; bunun yanında Yalancıpınar ve Elifpınar’dan karşılarlardı. Bu açık kuyuların bazıları elle kazılmış, bazıları ise asırlık, atalardan kalma kuyulardı. Kuyuların derinliği 8 ile 10 metredir. Bu kuyulardan ovamızda yüzlerce vardı. Hatta mahallemiz olan eski adı Kirsegerisi, yeni adı ise Bağcağız, içme suyunu yol kenarında bulunan açık kuyulardan sağlardı. Bu durum onlara zor gelirdi çünkü yorgun argın tarladan gelip, ellerinde kovalarla eve su taşırlardı. Ta ki MTA gelinceye kadar…

Maden Tetkik Arama’nın çalışmaları termik santral içindi. Bizim suçıkan kaynaklarının ve ovamızdaki kuyuların sularının kesilme işaretleri, belirtileri o zaman başladı. 1970’li yıllar… Bu süreçte önce Yalancıpınar, Elifpınar, Sarıgöl deresi ve ovadaki yüzlerce açık kuyunun suları birer birer kesildi. Hatta bazı kuyulara numara verilmişti o zaman. MTA yetkililerine, “bu nedir?” diye sorduğumuzda; “Santralın yanındaki Gölette su kaçağı oldu, hangi kuyudan çıkar diye kontrol için,” dediler. Daha sonra biz anladık ki sondajlar vuruldukça, kömürün üzerindeki su çekilmesi hangi kuyudan başlayacak diye numaralanmış.

Sonunda baktılar ki suları kesmek zor, en son yeraltı sularının yoğunluğunu tespit etmek için kablolu sistemle ovamızda ve suçıkan kaynaklarının çevresinde MTA çalışma başlattı. Suların geçiş güzergâhını ve yoğunluğunu belirlediler. Bu çalışmaları ben ve bazı arkadaşlarımız yaptırmadı, karşı çıktı. Sonra bu yerlerde dev sondajlar yapıldı. Bu çalışmayı önceden haber aldım ve çevremdekileri uyardım.

Arazi sahipleriyle pazarlıklar yapıldı. “Bol su çıkarsa veririz,” diye arazi sahiplerini ikna ettiler. Onlara, “arkadaşlar gelin bu durumu belediye başkanına, ilimiz milletvekillerine bildirelim, kaynakların yakınındaki ve çevresindeki sondajları açtırmasınlar,” dedim. Bu konunun üzerine giden olmadı, soruna sahip çıkılmadı. Bu durum suçıkan kaynaklarının zamanla kurumasına neden oldu. 

Sonuç olarak sanmasınlar ki Karacahisar halkı susuyor! Halk her şeyin farkında. Yeter ki birlik olunsun. Bunca su kaynaklarımızı kaybettik. Geride kalan doğamıza, yeşilimize, antik değerlerimize, arazilerimize sahip çıkalım. Kaybettiğimiz sadece su kaynakları mı?

Golf sahası yapılacak diye binlerce dönüm arazimiz, çocukluğumuzun geçtiği o tarlalar, tahta beşiklerde, çöğür ağaçlarının altında geçen çocukların büyüme aşamaları, mevki mevki arazi isimleri, ovadaki kuyuların isimleri hepsi hafızalarımızda. O yerler bizim hafıza mekânlarımız. O mekânlarda hepimizin bir anısı ve yaşanmış hikayesi vardır. 25 yaş altı gençlerimiz bunları hatırlamaz. Onları da kaybettik.

(*) Kimdir: 1989-2009 yılları arasında 4 dönem Karacahisar Köyü muhtarlığı yaptı.