MELDA OMAY

Efenim hoş bulduk. Tatilden bahsedeceğim, üstüne ulaşım sorunumuzdan ve dönüşte bulduğum bayram havasındaki Datça’dan. Karışık da olabilir, daldan dala uçarken karıştırabiliyorum malumunuz. 1 Nisan sabahı ilk minibüsle yola çıktım, oradan Fethiye, oradan da otel. Gitmesi hiç zor değildi. Ya dönmesi? İşte o acıklı idi. Tatil bittiği için değil ki. Tadına vardım, her yeri gördüm, Datça’yı da deliler gibi özlemiştim. Uzun zamandır bu kadar uzak kalmamıştım hapishanemden. Evet hiç ayrılmayınca küçülüyor insanın dünyası, hapishane kıvamında, Datça’daki restore edilen hapishaneyi görünüz, iki kişi kalabilir, bahçesine dünyayı alır. Memnunum ben Datça’dan, yavaş ve küçük. Küçük güzeldir kitabını okumuş muydunuz, aslında işletme kitabıdır. Şiddetle tavsiye ederim. İşletmenin küçük olması, aile işletmesi olması anti kapitalist ve sürdürülebilirdir der kısaca kitap. Büyüdükçe her işin tadı kaçar. Endüstriyelleşmiş gerek gıda gerek her şeyin tadı kaçıktır.

Ulaşım derdine geçelim mi? Yok yok, gezdiklerimi anlatayım biraz. Herşey dahil olunca yediklerimi anlatmayacağım, çok yedim zira, otelin mutfağı gayet başarılıydı. Aşçıları oruçlu oruçlu gece 4 de uyanarak bizim için nefis lezzetler üretiyorlardı. Mesela bir pastaları vardı, hepsini yesem olurdu, sanırım 600 metre yükseklikte iştah feci açılıyormuş. Hah tam burada teleferikle 1700 metreye çıkışımı ve paraşütle atlayamayışımı anlatayım. 5bin Türk lirası bir atlayış. Sadece turistler atladı. Haliyle bol bol fotoğraf çektim, yürüdüm Karadağın yamaçlarında. Matriçkamı 8 Martta takmıştı sevgili Gülkadın, bir alıcı kuş veya göçmen herhangi bir kuş görünce oradaki bir ağaca takmam gerekiyormuş bu eski Bulgar geleneğine göre. Tabii sanıyorum şahindi bir kuş gördüm daireler çiziyordu, avına odaklanmıştı galiba. Çıktım bulunduğum seyir terasından biraz yürüdüm, bulunduğum yol off road için tasarlanmıştı, yürümeye uygun değildi. Bir ufak girintide bir ağaç gördüm, ne ağacı bu yahu, yeni patlamıştı yaprakları, bilemedim, olmaz ki matriçkam şık bir ağaca yakışır dedim, gövdesini okşadım, ah tabii meşe. Buralıların deyimiyle Palamut. Bileğimden sıyırdım ağacın dalına kendiliğinden sarılıverdi. Umarım matriçkam ve ağaç uzun yıllar birlikte yaşarlar.

Blue Lagun çok güzeldi, 1984’de gitmiştim, inanmayacaksınız ama hiçbir şey değişmemişti! Bu ülkede hiç değişmeden korunan bir alan görmekten şeref duydum, iyi ki bu ülkede yaşıyorum dedim. Yurdun bütün korunan alanlarına iyilikler diliyorum. Milli Parktır Ölüdeniz. Gavurlar Blue Lagun diyorlar. Her iki yanını da yürüdüm. Bir gün on kilometre, diğer gün ise mavi yengeçler izin vermedi, tıck tıck ısıracaklardı ki kaçtım geriye. Tabii ki onları tutmak yasakmış. Çocuklar özellikle sığ kıyılarda çok mutlulardı. Mutlu çocuk görmek bünyeye iyi geliyor. Çinli çocuk, İngiliz çocuk, Türk çocuk vardı ekseriyetle. Kelebekler vadisi hem üstten (bir son model mersedesle) hem kısa tekne turuyla aşağıdan gördüm o cenneti, söylemesi ayıp ilk kez gördüm. Otelden tembih üstüne tembih aman ha fazla yaklaşma diyen diyene, sevdiler beni be. Benim sevgim de Faralya kadar küçük ve güzeldi onlara karşı. Yaşasın tatil diyelim madem.

Dönme zamanı. Otelde ilk defa öğle yemeği yedim ve ayrıldım, gözyaşları içinde diyebilirim. Yaşasın sevgiyle çalışan Garcia otel çalışanları. İşlerini severek yapanlar olunca tatil bir başka güzel oluyor. Turizmde uzun yıllar çalıştım, emekli olduktan sonra. Hiç böyle otel çalışanları görmemiştim. Otelin reklamını yapıyorum, değer zira. Deniz kenarı karmaşasına katılmayı istemeyenlere tavsiye olunur. 4 tane de havuzu var, bir yığın çocuk, hiçbiri ağlamıyor! Ay dönüş yoluna girişeyim gari. Önce otelin aracıyla bizim bölgenin dolmuş yerine ulaştım. Oradan Fethiye merkeze, oradan tam 3 saatte ulaşılabilen Marmaris yolu. Karı koca minibüsçüler çok şirindiler, onlarla dost olduk tabii. Kadın ağır kalp hastası yine de muavinlik yapıyor, yol boyunca her yere girip çıkıyor minibüs, muavin şart, muavinin de eğitimlisi, hanımefendisi şart. Bu tatlı çift Datça’ya bana gelecekler, o zaman birlikte bir yazı hazırlarız, zira Fethiye otobüslerinde de 65 yaş sorunu varmış. Niye kuyruk sadece Datça’da var? Datça’da herkes yaşlı diyebiliriz de ondan. Çok ağır kavgalar oluyor garajda. Hükümet bizi büyükşehir yaptı, sonuç… şöförlerle yolcular tartışıyor. Ahmet Aras’a şahsen de iletmiştim/k Muçep olarak, o da söz vermişti. Bu sorun çözülecek başka yolu yok! Basit demişti. Evet dedik, niyeyse ulaşım daire başkanı inat etti! Bence daire başkanını görevden almalı, beni koysa çözerim bu işi, düşünün ben bile! Bu pilav daha çok su kaldırır. Yazarız başımıza geldikçe. Beyaz saçlı olmak bana yaramıyor, bir minibüsün ardından valla 65 değilim diye bağırdığımı bilirim. Yağmurda, sıcakta çok bekledik, orada bir tente yapılsa yeridir. Turistler zaten şaşkın tavuk gibi bakıyorlar. Böyle saçmalık Türkiye’de bile olmaz diye düşünüyorlar. Madem öyle bize hastane yapın kardeşim! Söz biyere gitmicem gari. Param kalmadı, borç içindeyim, hastaneme yürümece bile olsa gidebilmeyi istiyorum tüm Datçalılar gibi. Hapishanemde mutlu mesut yaşıycam da guatr hastasıyım, bünyede sinir yapıyor. Sinirli olunca da yazamıyorum kih koh.

Yüzeysel de olsa yazdım her şeyi. Sonraki yazılarda bilhassa tanıştığım diğer yolcuları yazarım tabii. 70 yaşındaki Kadiriye teyze mesela 3. Sınıfı bitirmiş, zehir zeka. Bu kısmı teaser olsun, bir sonraki yazıyı bekleyiniz.

Haydi bayram bitsin, yaz gelsin de esnaf biraz kazansın.  Hepinizi kucaklıyorum.

Melda the happy turist.