ÖYKÜ / ALİ GÖNENLİ

 Dükkâna giren kadının zaman geçirmek için raflara göz attığı belli oluyordu. Her aldığı ürünü tekrar yerine koyuyordu. Dükkânın sahibi bunun farkına vardığında, bir tabureyi kendine yakın bir yere koyarak kadına gelmesi için eliyle işaret etti.

-Hoş geldiniz. Zaman geçirmek istediğinizin farkına vardım. Birer çay içelim. Sohbet edersek daha çabuk zaman geçer.

  Ürkerek oturdu kadın. Dükkân sahibi Nazime, İstanbul'da uzun yıllar yaşamış, politika çalışmalarının içinde aktif bir şekilde bulunmuş yaşam tecrübesi yönünden birikimli bir insandı. Bir kaç soru ile kadının içini dökmesini sağladı.

-Fethiyede yaşıyom ben. Gocam beş sene evel motursiklet kazasında öldü. Kamyonun altına giidi. İki çocuumunan tek başıma galıveedin orta yerde. Yetişemedim yavrılarımın masraflarına. Başka çarem galmadı devlete veedim. Bi garı goca benim çocukların birini yannarına almış. Hemide iki çocukları varımış onnarın. Benim oğlan ağlayı ağlayıveemiş, (gaadeşimden ayırmayın beni) diye. Allahı onnardan bin kere razı olsun, gızımı da almışlar yannarına. İki dene gendi çocukları, iki dene de benim çocuklaa dört çocuğa bakıpdurulaa. Her bayramda benim biletimi alırlaa. Ben de yavrılarımı gelip görürüm.

  Öğleye doğru geldi çocuklar. Dört çocuk neşe doluydu. Mevcut durumu hepsi kabullenmişti. Kadının oğlu, annesinin gözyaşlarını seyrederek kullandığı cümleler dükkân sahibi Nazime'yi ağlatmaya yetmişti.

-Annecim biz seni çok seviyoruz. Çaresiz kaldığın için bizden uzak olduğunu biliyoruz. Söz veriyorum. Kardeşimle ben büyüyünce seni yanımıza alacağız. Bayramın kutlu olsun anneciğim.

  Öteki bayramda buluşmak üzere vedalaştılar.