ÖYKÜ / ALİ GÖNENLİ

Kurbanlık işi çözüldü.

Sıra ablasının yediği dayakların nedenini öğrenmeye geldi.

Kuyucak tren istasyonu ile Denizli-Aydın karayolu arasında çocukların top oynadığı, ara sıra hayvan otlatılan boş bir arazi vardı.

Güler’le Metin, bol gölgeli bir ağacın altında kendilerine oturacak yer bulmuş, konuşuyorlardı.

-Gızım needip duruyon da, herkes seni dövüp duruyo? Gürol Abim de dün dövdü seni.

Ablası Güler, dokunsan ağlayacak şekilde konuştu.

-Hepsinin ağzına sıçayım. Kendi istedikleri gocaya gitmemi istiyorlar.

Metin şaşırarak ablasına baktı.

-Neye gız? Sen gocaya gitsen onlara n’olucak?

-Mustafa’ya varırsam, Gürol şerefsizine cava motorsiklet alınacakmış. Hikmet’in istediğine varırsam da vardığım ayının gardaşı Hikmet’e varacakmış.

-Sen nedicen?

-Hiçbirinin dediğine varmacam. Hepisi avucunu yalayacak!

Aynı günlerde anasıyla babası arasında da kavgalar çoğalmaya başladı.

Sık sık kavga ediyorlardı.

-Ben de babasıyım. ‘Benim de sözüm geçer bu evde’ cümlesini duymaya başladılar.

Analarının karşı cümleleri de sıradanlaşmaya başlamıştı.

-Guruş yedirmem sana. Ağzına sıçtığımın goca gözlüsü... Sen elin orasbılarıyla düşüp kalkerken onu ben büyüttüm...

Metin, yavaş yavaş ablası Güler’in, kocaya verilirken kimlerin çıkar peşinde olduğunu anlamaya başlamıştı.

Güler hepsine sürpriz yaptı.

İstemese de başka birine kaçtı.