Ali Gönenli / Öykü

Bu da benim gaderimmiş Ali abe. Yannış ilaç veemişlee bene. Güçükken yakalandım şeker hastalığına. Senelerce evvelki dokturun veeediği ilaçları gullandım. Bilmem ne ettiğimin dokturu, yannış ilacınan hayatımı gararttı.

İlaçlar fayda etmeyince başka doktura gittik. Muayeneden sonra doktur, “hangi salak verdi bu ilaçları sana,” dedi. Benim şeker hastalığı başka bi çeşitmiş. İlaçları değiştirdik elemme gözleri gurtaramadık. Evlendiydim. Hanım biliyodu şeker hastası olduğumu. Allah ondan bin kere razı olsun. Kör olduktan soona bile benden ayrılmayı hiç düşünmedi. Çok çalışkan biriydim ben abi. Köyün bütün moturlarını ben tamir ederdim. Şimdi bile ufak tefek tamirleri ben yapıyom.

Hanım doğum yapmaya yakın benim gözlee göömez oldu. Kör olduktan yirmi gün soona hanım doğum yaptı. Hastanede çocuğu gucama veeedilee. O an ölmek istedim. Hanımın gucaana attırıvemişim çocuğu. Ben kafaya gomuştum. Ölmek istiyodum. Çocuumun yüzünü göremedikten soona. Onunna goşup oyneyemedikten soona neyleyim bu dünyada nefes almayı, ben.

 Bir gece zabaha garşı yaveşce yataktan galktım. Önceden hazırladığım ipi elime alıp, evin arkasındaki zeytin ağacının altına vardım. Çocukluğumda hep o ağacın dibinde oynadığım için her yerini ezbere bilirim. İpin bi ucunu ağacın dalına attım. İlk atışta attığım ipin ucu daldan dolanıp elime geldi. Sona birisi, ipi elimden aldı. Garım ben yanında olmayınca, işgillenmiş. Hemen galkıp beni aremeye başlamış. Hissetmiş benim bööle bi şey yapceemi.

-“Deli misin Özgür sen?” dedi, bana. Beni boşver bu yavrumuzu nasıl öksüz bırakırsın dedi. Biz senin gözün kulağın oluruz dedi.

 Abi benim garı bi dene. Allah iyi ki onu bana yazmış. Allah benim ömrümden alsın ona versin. Oğlum şimdi liseye gidiyor. Bu balık dutma işi de beni mutlu ediyor.