ÖYKÜ / ALİ GÖNENLİ

Bir sessizlik vardı evde. Hikmet her zamanki gibi geç geleceği için, Güler ve küçüğü Metin merakla sessizliğin nedenini düşünüyorlardı.

Çok sürmedi. Yanıt bulundu. Anaları ikisine seslendi.

-Gelin bura. Size bi şey danışacaam.

Analarının onlara bi şey danışması hayra alamet değildi. Genelde karar alınır, onlara da bu karara uymak kalırdı.

Karara etkileri olacağından değil de, aslında alınmış kararın ne olduğunu merak ettiklerinden sessizce oturup analarını dinlemeye hazırlık yaptılar.

Ana başladı konuşmaya.

-Babanız olacak yaşı gara gelesice habar salmış. Beniynen(benimle) barışmak istiyoomuş. Çocuklara soruyum, cuvap veririm dedim.

İkisi de anladı konuyu. İster istemez sevindiler.

-Çok ta tamahım yok emme, gene de babanız. Siz olur der iseniz gabul edeceem.

8 ya da 9 yıl olmuştu babalarının onları bir kadın yüzünden terk edeli. Evin içinde sanki çatıyı tutan bir direk yoktu. Çatı her an çöktü çökecekti. En ağırı da durduk yerde*dul garı çocuğu* piç gurusu gibi yeni yeni anlamaya başladıkları, artık söylendikçe de zorlarına giden hakaretleri duymalarıydı. Baba gelince bunlar son bulacaktı.  Birbirlerine bakıp hafifçe gülümsediler. Bu gülümsemeler, anaları için zaten alınmış olan bir kararın onayı idi.

Çok beklemediler. Ertesi gün baba eve yerleşmişti bile. Haftasına varmadı Güler, babadan ilk dayağı yedi. Sebep gün batmadan eve geleceksin. Hikmet erkek olduğu için böyle bir kural yok.

Asıl sorun Metinle yaşanıyordu. Baba Metin’in okumasını istemiyor, çalışıp para kazanmasını istiyordu. Elbette kazanılan para babanın olacaktı. Metin anasının gözünde çok kıymetli(Ananın deyişiyle gıymatlı). Hem okula gidiyor, hem çalışıyor. Anası 400 lira yövmiyeye gidiyor. Metin okuldan çıkıp portakal domates kasası çakıp aynı parayı kazanıyordu. Gece ona kadar çalışmasının onlar için fazla bir önemi yok. Sonuçta aynı yövmiye eve giriyordu.

Baba eve döneli üç ay olmuş. Sıkıntılar olsa da evde baba var. Dulgarı çocuğu, piç gurusu sesleri kesildi.

Metin senelerdir evde kurban kesilmemesini dert edinmiş. Cebinde biriktirdiği para var. Kafaya koymuş. (Bu sene bizim evde de kurban kesilecek) kararını vermiş.

Kuyucak, küçük ancak güzel bir yer. Tren istasyonunun kuzey tarafından çok az meyilli sağı solu çam ağaçlarıyla dolu bir sokağı var. Metin biriktirdiği paraları babasına vermiş, cumartesi pazarına doğru yürüyor. Kısa bir süre sonra pazara varırlar. Hayvan satıcılarının olduğu yere geldiklerinde baba, Metin’in sonsuza kadar unutmayacağı cümleyle pazarlığa başlar.

-Bu çocuk öksüz. Fiyatı ona göre söyle.

Bu cümle, babasına duyduğu nefretin tohumu oldu.