ÖYKÜ / ALİ GÖNENLİ

En arka koltukta erkek çocuğu ayakkabılarını çıkarmış başı annesinin ayaklarında uyumaya çalışıyor. Bakımlı annesinin sağ eli çocuğun yanaklarını okşayıp duruyor. Yaşlıca bir bay bir sıra öndeki koltukta uyumaya çalışan çocuğu gözetliyor. Gözleri açık çocuk ile yaşlı bay göz göze gelince karşılıklı gülümsüyorlar.

-Naaber, der gibi göz kırpıyor ihtiyar.

-Hiiiç, anlamında dudak büküyor çocuk.

İkisinin sohbeti başlıyor böylece. Bodrum’da tanınmış bir kolejde ikinci sınıfa gidiyormuş çocuk. Dersleri oldukça iyiymiş. Babası bir kaç gün önce Denizli’ye gittiği için otobüsle gitmek zorunda kalmışlar.

Muğla terminalinde kısa bir mola verince yolculardan inenler oldu. Boşalan koltuklara yeni binenler de. İki çocuklu genç bir kadın en arkadaki orta koltuğa oturdu. Üç ve 8 yaşlarında iki çocuk annelerinin kucağına sıkışarak oturmaya çalışıyordu. Otobüs hareket etmeye yakın, biraz önce çocuğunu uyutmaya çalışan kadın bindi. Çocuklarını kucağına sığdırmaya çalışan kadının yüzüne baktı baktı ve hışımla cümlesini kurdu.

-Kırk yılda bir otobüse bindik. Şu hale bak. Belediye otobüsü sanki. Üzüntüden kahrolduğu belli iki çocuklu kadın biraz daha küçülmeye çalıştı koltuğunda. Yaşlı adam çocuğun birini kucağına almayı teklif etti. Çocuklar kabul etmedi. Kızdığı belliydi yaşlı adamın. Az önce sohbet ettiği kolejli çocuğun annesine çıkıştı.

-Demek ki önemli bir miktarmış ki bilet alamamışlar. Bu şekilde konuşmanız doğru değil.

Kısa bir süre sonra muavinle yaşlı adam arasında yapılan konuşmadan sonra çocuklar boş koltuğun birine oturdular.

Yaşlı adam çocukların annesine dönüp alçak sesle sordu.

-Kızım çok kötü görünüyorsun. Ne oldu. Yapabileceğim bir şey var mı?

Biraz önce dokunsalar ağlayacak kadın yanıt verdi.

-Gocam dövüp evden govdu. Kale’ye bubamgile gidiyom.

Sonra ağlamaya başladı.

Biraz önce tepeden bakıp çemkiren kadında ağlamasına eşlik ederek defalarca özür diledi