İNSAN ELEŞTİRİLEBİLİR, VİCDANEN ÇOK RAHATIM

Şimdilik, son soru şu: Bu kadar sıkıntıdan söz ediyorsunuz ve yapılamayanlarda temel faktörün “parasızlık” olduğunu söylüyorsunuz ama son günlerde size yönelik ciddi bir eleştiri var, sosyal medyada da tartışılıyor. Meclis toplantılarının bazılarındaki söylemlerinizi de anımsıyorum; personelin sigortalarını bazı aylar ödeyememekten yakınmıştınız. Şu anki durumu bilemiyorum. Son günlerde belediyeye personel alımında “ipin ucunun kaçtığı” gibi izlenim var. Doğru mu? Alındıysa kaç kişi alındı? Bu konuda bilgi verebilir misiniz?

“Bakın, Datça Belediyesi'nin yıllık giren-çıkan evraklarına bakacak olursak, Datça Belediyesi'nin burada hizmet binası içerisinde çalışan personellerin gerçekten de yetersizliğini görürüz.

Şimdi, sokakta çalışan işçilerde, ilana çıkmamıza rağmen, yeterli sayıda çalışacak kişi bulamıyoruz.”

Sokakların temizlik görevlileri, park, bahçe... çalışanları gibi mi?

“Tabi, tabi. Park, bahçe, fen işlerinde çalışacak kişilerden söz ediyorum. Yok, çalışacak insan yok. İnsanlar konuşuyor!

Şimdi, son zamanlarda, işte burada 'gelin odasından' söz ediliyor. Ben önce birisini alıp belediyeye, sonra onun hanımını da işe almış değilim. Halkla ilişkiler birçok etkinlikte yetmiyordu, yetmiyordu. Engelim Olmayın Derneği'nin etkinliğinde, işte çocukların 23 Nisan'da olsun, etkinliklerinde, geçen depremde gelen depremzede çocuklarını bile parkta bir araya getirip de parkta yapılacak etkinlikte bir gün olsun eğlendirmememizde... Yani, şimdi belediyedeki bir kızımızı almışız işe. Sonra, belediyedeki bir oğlumuzla anlaşmış, evlenmiş. Ben ne yapabilirim? Ne diyelim? 'Belediyeye alınan personel, birbiriyle evlenemez' diye kural mı koyayım? Bunları var ya sanki işte onu almışım da onu aldıktan sonra ben eşini de almışım. Böyle bir şey yok. İsterlerse baksınlar.

Baktığımız zaman, şu anda mimar aldım. Mimar alımında sınav yaptım. İlan ettim. Kaç kişi başvurmuş? Kimi almışım? Örneğin, 'AKTUR'da görülmekte olan bir davadan dolayı işte acilen şu ada şu parselin imar durum belgesini, ruhsatını bildirin', 'Karaincir'de şu ada şu parseldeki yerin...' Yani mahkemelere yazı yetiştiremiyoruz. 25.000 nüfuslu Datça'da, nüfusa göre orantıladığın zaman, kestiğimiz ruhsata bakın, sanki 50-60-70.000 kişinin yaşadığı bir kent gibi hizmet veriyoruz. Yani yetmiyor. Resmi nüfus 25.000 ama hizmet verdiğimiz nüfus, burada yaşayanı, dışarıdan gelip yaşayanı, iş için gelip gideni ile 70-80.000 kişi. Hiç kimse olaya bu gözle bakmıyor.

Şu anda, inanır mısınız, ihtiyacım olmayan hiçbir personeli buraya, namusum ve şerefim üzerine yemin ediyorum ki, almış değilim.

Yetmiyor daha, yetmiyor.

Datça Belediyesi olarak, işte sosyal tesisleri kurdum. Oraya personel alınırken imtihan yaptırıyorum. Hepsine söylüyorum: 'Bakın, ben hiçbirinize şu adamı alın demem. Yarın bana, başkanım şu çalışanı sen aldırdın işe, biz bu çalışandan verim alamıyoruz dedirtmem' dedim. 'Sınavınızı dosdoğru yapacaksınız, hatta uygulama da yapacaksınız, kim ki kendi işinde başarılı, onu alın.' Bana desinler ki 'işe yaramayan birisine Datça Belediyesi'nde iş verdin'. Ya da 'yakını olan birisini işe aldın'. Yok arkadaş, yok... Şu anda Datça Belediyesi'ne almış olduğumuz elamanın, yani diyorlar ki 'belediye meclisindeki bir üyenin kızını işe aldı.'..”

Kim bu belediye meclis üyesi? Ben çıkaramadım.

“... kızı. Mimar. Arkadaşlar mimara ihtiyacım var. Fen işlerinde çalışan mimarımız N.T 'Başkanım, yılbaşında emekli olup gidiyorum' diyor. Ben yarın var ya o giderse, bu giderse yetişmemiş elamanla ne yapacağım? Bunu kimse düşünmüyor. Asker de bile, askerlik yapanlar söylesin, bir tertip, iki tertip, üç tertip... Bir tertip gelir, öbür tertip teskereci olur. O onun yerini doldurur. Eğer böyle olmazsa var ya düzen yürür mü? Yürümez.

Şimdi UKKSA'ya çalışıyorum. UKKSA'nın sözleşmesi bitti. Ben oraya elaman almalıyım...”

Rahmetli Nevzat Metin beyin kurduğu?

“Ayın 12'sinde bitti. Orayı, belediye olarak çalıştırmak için elamana ihtiyacım var. Datça'nın Knidos Kültür Sanat Akademisi diye kurulan bir yerde ben daha etkin, daha zengin bir kültürel varlığı, bir sanat camiasını orada buluşturmalıyım. Gerçekten de hiçbir elaman kolay yetişmiyor arkadaşlar. Bu elamanları alıp yetiştirmek gerekiyor.

İnsan eleştirilebilir ama şunu söyleyebilirim ki gerçekten çok rahatım. Vicdanen çok rahatım. Annemin, babamın bu duygularla, bu düşüncede, bu akılda bir insan olarak beni dünyaya getirmelerinden dolayı var ya o kadar çok mutluyum ki... Hakkaniyeti bilirim. Sevgiyi bilirim. Hoşgörüyü bilirim. İnsanlara karşı lafımı bilirim. Olup olmadık yerde, hani 'üslupsuz' derler, laf etmem. İki duble içsem, içmeyi bilirim. Büyükler ile büyük, küçükler ile küçük olmayı, insanı sevmeyi bilirim. Rahatım, çoook rahatım. Vallahi çok rahatım. Herkesin eleştirilerine açığım. Eleştirebilirler. Ama keşke beni eleştirenler 'Başkan, şurada şöyle bir şey var, ne diyorsun?' diye sorsalar. Bak ne güzel soruyorsun. Keşke o eleştirenler de sorsalar ya. Yani kin yok, nefret yok. Bir hakkaniyetsizlik yok. Birilerine çıkar sağlama yok. Dürüstlükse hiç şüphem yok kendimden. Mutluyum, mutluyum...”

Söyleşi bittikten sonra makam odasının kapısına doğru yürüdük. Saat 18.00'i geçiyordu. Başkanın odasından ortak alana geçtiğimiz sırada belediyenin avukatı Ufuk Timurlenk Cengiz “İyi akşamlar” diyerek merdivenlere doğru yürümesine devam etti; belli ki onun da işi uzamış ve bu saate kadar kalmıştı. Başkana “Çıkmıyor musunuz?” dedim. “İmza atılacak evraklar var.” dedi. Merdivenlerden indim. Belediye binasından çıktım...