CAN PULAK

Düşünmeden verilen kararın meydana

getirdiği zararları telafi edebilmek kolay

değil. Tıpkı Bodrum örneğinde olduğu gibi…

Sen kalk tam turizm sezonunun ortasında

şehrin en önemli noktasındaki yolları kaz.

Umurca Mahallesinden İçmelere doğru giden

yolu öylesine kazmışlar ki, trafik felç olmuş,

arap saçına dönmüş. İki araç yanyana

gidemiyor, kamyonlar geçemiyor, turistleri

otellere götürüp getirecek otobüsler olduğu

yerde kalıyor. İşin kötüsü bu yıl gelen büyük

yolcu gemilerinin Pamukkale-Efes gibi turlara

katılacak yolcuları, güneşin altında saatlerce

bekleşiyorlar. Otobüsleri gelmeyince de

gemiye dönmek zorunda kalıyorlar.

O bölgede oturanlar daha da perişan.

Günlerce evlerine araçlarıyla gidemiyorlar.

Kazılmış yerlerin üstünden atlayarak yaya

ulaşmaya çalışıyorlar sokaklarına.

 

Bırakın normal araçları, ambulanslar bile geçemiyor

oralardan. Bu sorumsuzluk nedeniyle bir

vatandaşımız hayatını kaybetse, kim verecek

hesabını? Yakın bir tarihe kadar şehrin her

tarafı kazılıydı. Su, kanalizasyon, elektrik ve

internet kanalları için plansız-programsız

sürekli kazılıyordu heryer. Sezona yetiştirmek

için yollar yamalı bohça gibi düzeltildi ama,

işte görüyorsunuz en yoğun dönemde bile

tekrar hafriyatlar başladı.

 

Kim veriyor bu kazı emirlerini? Niçin her

kurum ayrı ayrı kazıyor caddeleri? Neden bir

ortak akıl devreye giremiyor, işleri sezon

dışında yapıp bitiremiyorlar bir türlü? Kötü

yönetimin ve halkı mağdur eden sakat

kararların bir bedeli yok mu, olmayacak mı?

Hepimizin şunu bilmesi lazım ki, Bodrum gibi

çok önemli bir istanbul şehirler arası nakliyat kentin işleri öyle bölük pörçük

yapılamaz. Tüm ihtiyaçları gözeten bir plan

olacak ki, bu planda öngörülen işleri aynı anda

yapıp bitirsinler. Özal döneminde Marmaris

böyle kurtulmuştu. Devlet tüm gücüyle oraya

yüklenmiş, tüm altyapısını tamamlamış, hatta

baraj bile yapmıştı oraya.

 

Nasıl ülkemizde başkanlık sisteminden

şikayetçi hale gelmişsek, belediyelerde de

Büyükşehir sisteminden ciddi şekilde mağdur

hale geldik. Eskiden Bodrum’un 11 küçük

belediyesi vardı. Vallahi bazıları bugünkünden

çok daha iyi ve verimli çalışıyorlardı. Küçük

alanlarında hepsi ne yapacaklarını bilirdi

çünkü. Hele Konacık belediyesi, imkansızlıklar

içinde harikalar yaratıyordu. Şimdi herkes

arıyor o günleri. Tabii eski Bodrum’la yenisini

de mukayese etmemek lazım. Eski Bodrum

200-500 bin nüfuslu şirin bir kasabaydı. Oysa

bugün kışın 500 bin, yazın 1,5 milyon nüfuslu

koskoca bir şehir oldu…

 

Böyle bir yapıya sihirbaz Mandrake’yi

getirseniz, başarı sağlayamazsınız. Çağdısı

planlar, her kafadan çıkan sesler, çoklu

patronlar, birbirinden habersiz çalışan

kurumlar, ödenek yetersizliği, bunlara ilaveten

yerel yönetime düşman bir iktidar. Bunca

engele ve şikayete rağmen, yine de yaşam

tüm canlılığı ve hareketliliği ile sürüyor.

Ayrıca şunu bilmemizde fayda var. Bodrum’a

göç durdurulamazsa, ne yaparsak yapalım

şikayetleri engelleyemez, sorunları azaltamayız.

 

Farzedelim bu yıl tüm altyapıyı

tamamladık (mümkün değil ya), yapılaşma ve

göç sürdüğü sürece, altyapılar yine yetmez,

yine şikayetler ayyuka çıkar.

Yarımadayı çok sık dolaşırım. Sokağın

sesini iyi duyarım. Bodrum’da şikayet bitecek

gibi değil. Bizim insanımız övgüden çok yergiyi

sever. Hayli sorunumuz hayli problemimiz var

ama yapılan iyi işler de yok değil. Biraz da

bunların üstünde duralım istiyorum ancak,

şikayetler imkan vermiyor işte. Bodrum’un en

şikayetçi ve ihmal edilmiş yeri Gündoğan.

Sokaklar temizlenmiyor, çöpler öğlene doğru

toplanıyor, bölgede sinek ve sivrisinekten

geçilmiyor. Doğru dürüst ilaçlama yapılmıyor

yani. Nedendir bilinmez, ikinci sınıf muamele

görüyor Gündoğan. Ünlü ve efsane gazeteci

Rahmi Turan ile futbolumuzun efsane

Federasyon Başkanı Kemal Ulusu gibi

hoşgörülü, olgun, ömrünü başarılı idarecilikte

geçirmiş dostlarım bile şikayetçi olduktan

sonra, gerisini varın siz düşünün…

Gündoğan’da hepimizin utanacağı bir

durumdan bahsetmek istiyorum.

 

Büyük Atatürk’ümüzün heykeli bir karışlık yerde

ağaçların altında kaybolmuş gibi duruyor.

Eskiden meydandaymış heykel, sahibi çıkmış

meydanın ve alanın beşte dördünü mahkeme

kararıyla almış. Öyle olunca Ata’mız, ona layık

olmayan görülmez bir köşeye itilmiş. Bunu

hemen düzeltmemiz lazım. Koskoca

Gündoğan’da Büyük Önderimize yakışacak bir

yer bulamadık mı yani? Hemen 100-150 metre

önünde sahilde koskoca bir tekerlek gibi

duran Nardugan heykeli var. Karşıdan

bakıldığında birşeye benzemeyen ve ancak

yanına yaklaşıp altındaki küçücük plaketi

okuyunca anlaşılan bu heykele imrendim.

Keşke Ata’mızın heykeli orada olsaydı.

Gündoğan’ın sahilde çok güzel bir yürüyüş

yolu vardır. Bu yolun üzerine ve Nardugan

heykelinin hemen yanına bir arıtma tesisi

koymuşlar. Leş gibi kokuyor, burnunuzu

tutarak geçebiliyorsunuz oradan. Buna da bir

çare bulmak lazım. Ayrıca yürüyüş yolu

üzerinden vızır vızır geçen motorsikletlere de.

 

Hep şikayet yazıp durduk. Aslında

Bodrum’daki önemli bir değişimden de

bahsetmek istiyordum sizlere. Yine yazarım

ama özetini anlatayım bari. Bir eğlence şehri

olarak bilinen ve gece hayatıyla ünlü

Bodrum, yavaştan kabuk değiştiriyor gibi. Artık

eller havada görüntüsünden çok, ciddi bir

sanat ve kültür kenti haline geliyor. Konserler,

sergiler, tiyatrolar, baleler, caz festivalleri filan

derken, eğlence ikinci plana düşüyor galiba.

Bodrum’a festivaller de, sergiler de, konserler

de çok yakışıyor elbette. Fakat eğlenceyi de

ihmal etmemek gerek. Bir Halikarnas’ı herkes

arıyor ve özlüyor çünkü. Geçenlerde Zeynep

Göztepe’nin çok başarıyla organize ettiği

Bodrum Sanat Fuarını ziyaret ettim. Yüzlerce

sanatçının yaptığı resim ve heykelleri büyük

bir zevkle izledim. Sanatçılarla, galeri

sahipleriyle tanıştım, onlarla gururlandım.

Gördüğüm tablo ve heykellere hayran

olduğumu da bu vesileyle belirtmeliyim.