ÖYKÜ/ALİ GÖNENLİ

-Emme de ağırmışsın gız. Ayaklarım goptu.

Sırtında taşıdığı Döne’den iniltiden başka ses gelmiyordu. Yaklaşık yarım saattir sırtında Döne kan ter içinde kalan Güler takatinin bittiğini anlayınca yol kenarındaki dut ağacının dibine yanaşıp yükünü yavaşça indirdi. Arkadaşını başını yastığa koyar gibi ağaca yasladı.

  Az nefeslendi.

-Ağzına saçtığımın şerefsizi. Görürsün sen.

Döneyi artık taşıyamayacaktı. Dora dedikleri lastik ayakkabısına kadar kan sızmıştı Dönenin. Bir kısım kanda Güler’in sırtından aşağı doğru akmıştı. Arkadaşının çektiği acı Güleri neredeyse çıldırtmıştı. Yorgunluğu yalnızca Döne’yi taşımasına engeldi, kendini değil. Verdiği kararla fırladı Dönenin evine.

 -Fatma deeze... Fatma deeeze… Goş Döne ölüyo.

Duyduğu feryadın ne olduğunu anlamaya çalışan Fatma kadın ölümle Döne adının yanyana gelmesiyle yerinden fırladı.

-Nerde gız?

-Hayratın yanındaki dut ağacının dibinde.

Fırladı Fatma kadın. Ayağının çıplak olması, dikenler umurunda değildi. Bayılmış kızını kucaklayıp eve getirdi. Uzattı çıkartmaya. Bacaklarından aşağı kan sızıyordu.

Apışarasını elledi. Nerdeyse avucu kan dolacaktı. Döne bacak arasına dokunulduğunu hissedince feryat etmeye başladı.

-Abi yapmaaaa... Abi yapmaaa... Tekrar bayıldı.

Hışımla Gülere dönüp sordu Fatma Hatun.

-Hangisi?

Güler kusar gibi yanıtladı.

-Erol.

Fatma kadın, iki gün köyü uyutmadı  (Erool... Erool...) çığlıklarıyla.

Üçüncü gün bulundu Erol. Komşuların da katkılarıyla bir ömür boyu yiyebileceği dayağı iki saatte yedi. Ardından üç yıl köyüne uğrayamadı. Döne, hayatı boyunca bir daha konuşmadı ırzına geçen abisiyle.