SEDAT KAYA

Burada zaman, toprağın değil taşın hafızasında birikmiştir. Ve her taşın içinde, uyuyan bir tanrıya ait sırlar saklıdır.

Bir zamanlar Miletos’un, Herakleia’nın çocukları bu dağın eteklerinde büyür, geceleri göğe bakarken Selene’nin Latmos’a her gece inişini anlatan efsanelerle uyurlardı.

Ay Tanrıçası Selene, bu dağın en kadim aşığıydı ve Endymion, bir çobandan çok daha fazlasıydı.

Zamanın durdurulduğu, aşkın ölümsüzleştiği bir düş…

Ama o düş şimdi paramparça ediliyor.

Birileri "doğal kaynak" diyor, ama doğanın kaynağını dinamitle, kepçelerle yok ediyorlar. Her patlamada bir duvar resmi yitiyor. Her kepçe darbede, bir hikâye gömülüyor. Ve en çok da sessizlik yaralanıyor; çünkü o sessizlik, tanrıların diliydi bu dağda.

Latmos sadece bir coğrafya değil, Anadolu’nun belleğidir. Hititler’den Persler’e, Antik Yunan’dan Bizans’a kadar binlerce yılın katman katman birikmiş kültürüdür.

Her kaya sığınağı bir ibadet yeri, her oyuk bir tarih belgesidir. 8 bin yıllık kaya resimlerine sahip bir dağ, nasıl olur da bir taş ocağı dosyasına sığdırılır?

Şimdi granit bloklar halinde çıkarılıyor bu miras. Kamyonlara yükleniyor tanrılar, ihale dosyalarına sızıyor tanrıçalar. Endymion’un uykusu artık kazı sesleriyle bölünüyor. Selene ise geri dönmemek üzere göğün öteki ucuna çekildi.

Latmos Dağı, tarih, mitoloji ve doğanın birlikte yazdığı bir destandır.

Şimdi o destan, madencilik adına sayfa sayfa yok ediliyor.

Bir dağ nasıl öldürülür?

Sessizce, parça parça, göz yumuldukça…