Yine sahilde buldu kendini, içi dışına sığmadığında buraya gelirdi. Denizin tuzlu kokusunu içine çekti ve tabi ki peşini asla bırakmayan gölgesi… Düşmesi için fırsat kolluyor, kendi gölgesi bile ondan nefret ediyordu sanki. Oturduğu taşın tam karşısına geçti, ‘’Ne zaman vazgeçeceksin?’’ diye sordu. ‘’Hayal kırıklığı yaşatmaktan, ailenin gözünde bile başarısız olmaktan ne zaman vazgeçeceksin?’’ Gölgesini denize atmak istedi ama yapamazdı çünkü kendisi de böyle düşünüyordu; hiçbir işe yaramayan, hayatındaki herkese yük olan biri gibi.

Sustu, bir şey diyemedi, kafasını yere eğip taşlara bakabildi sadece. Konuştu yine gölgesi, ‘’Pes etmeyeceksin değil mi? Senin yerinde olsam her şeyi bırakıp giderdim ya da ne bileyim kendimi şuradan atardım herhalde. Senin gölgen olduğum için utanıyorum.’’

‘’Yeter! Kes artık şunu.’’ Gözleri dolmuştu. ‘’Ben çok mu mutlu gözüküyorum sence? Böyle mi olsun isterdim? Herkesin bana işe yaramaz gibi…’’ Devamını getiremedi, gözünden süzülen yaşlar denizin suyuna karışıyordu.

‘’Bir kez olsun yanımda olsan ne olurdu? Kendi gölgem bile benden nefret ederken nasıl başarabilirim? Biliyor musun? Bence kendini bir yerden atması gereken sensin.’’ Gölgesi bunu beklemiyordu. ‘’Sen bensiz yapamazsın ki, bensiz bir hiçsin.’’ Kararlıydı, bu işi bugün burada bitirecekti. 

Ayağa kalktı ve gölgesine doğru yürümeye başladı. Gölgesi onu şaşkın gözlerle izliyordu. Yakasından tuttu, ‘’Bugüne kadar bana yaşattıklarına yeter. Yıllarca senin yüzünden korktum, hayallerimi gerçekleştiremedim. Ne zaman başaracağımı hissetsem yakamdan tuttun ve beni karanlıkların içine attın. Bence korkak olan sensin, başarılı olmamdan ve yalnız kalacağından korkuyorsun. Bundan sonra sadece ben varım ve sen yoksun.’’

Ellerini serbest bıraktı, gölgesinin denize düşüşünü seyretti. Üstünden büyük bir yük kalkmıştı sanki. Gölgesi denizde iyice kaybolana kadar bekledi. Hava kararmıştı, gitme vakti diye düşündü. Artık gölgesi peşinden gelmiyordu.

Kürşat Can Gültekin: Milas doğumlu. Yaşar Üniversitesi Hukuk Fakültesi 1. Sınıf öğrencisi