''Eylülsem, istemeden kırılıyorsam bazen

dağınık, renksiz bir mozayik gibiysem

üstelik yalnızsam

aynalardan duvarlara bir üzünç akıntısı

Bu dünyada çekingen olmak

çok iyi bir şeydir ...''(1)

''Yaz biter, döner yine gelir, ya biz'' diyen şair kimdi?

Hiç bitmeyecekmiş gibi sandığın yıllar bitmek noktasına gelince, arkaya, bitirdiklerine bakıp da kalan yıllar aklına gelince  ürperdin mi? Eller, sesler, gözler ve yüzlerde yaşamak zorunda kaldın mı, yılları, ne zaman ama ne zaman geçti bu seneler, dedin mi? Bu önü alınmaz duygular en çok eylülde iner, insanın kalbine. 

Yoksa ne geçmiş umrumda ne de şu an, sayıya vurulmayan bir sıfırım ben, zamansız ve sınırsızım mı dedin, içinden?

Sonra içine göçüp, havalanan son kuşların ardından  bakıp uzun uzun,  herkes gibi ben de payıma düşene razıyım, yaşadığıma razıyım; beni mutlu edenlere, anlayanlara, çocuklara, kedilere, köpeklere teşekkür edip  yeniden ayağa kalkıp   yaşasın hayat, yaşasın hayat

demesini bildin mi? 

 Korkarak ve severek diyorum ki ; ''hayatımız insan hayatlarından biridir " yalnızlığın ve yabancılaşmanın tutsaklığına rağmen devam ediyor.

Ve tüm insanlık hareketlerinin insanın özgürleşmesi hareketlerinin muhtaçlığında birikiyor. Buna muhtaç(ız), insanlık ve gelecek buna muht(aç)!

 Eylüle veda ederken, eylül basmış bu ruhumu  şiirle dindirebilirim ve kendimi ancak şiirle var edebilirim.

eylül! daha çocukluğumdan

beri size bakardım ben

bir yazın azalmakta olan

sözcüklerinden nasıl da

ansızın sökülürdünüz

               bahçelerle ve kül

dolardı içim... eylül!

eylül! kırılgan mevsim!

cam hançeri güzün

dağılırdı kalbimde

birden gecenin ve gündüzün

perdesiyle örtülürdünüz

               tenhâyla ve tül

dolardı içim... eylül!

eylül! unuttum sizi

dağ kızarır yol sararırdı

ve ben dönüşlere bakardım

o aman vermez belleğin

paramparça güldüğüydünüz

               aynalarla ve gül

dolardı içim... eylül! (2)

1-Edip Cansever 2- Hilmi Yavuz

                                 Fikret Çoban