ARİF ERKEK(*) / ŞİİR

Yoğun bakımda ölünce, yakınını sordular

Ölüm kâğıdını elime verdiler

Raziye’nin yattığı Fethiye Hastanesi denizin başında

Benim de gözüm kalmadı toprağında taşında

Acılar zor geldi bana yetmiş yaşında

Uğruna şiir yazdım mezarı başında

Aklıma geldikçe, lokmalar boğazıma dizilir sofra başında

2018 Mayıs gelince, mezarını yaptım

Üzerini çiçeklerle donattım

Zalim kader ben sana ne yaptım, beni yalnız bıraktın

Geceleri uyku girmez oldu gözüme

Baş koyduğum yastık, diken oldu yüzüme

Dostun olmayınca, inanma gafil olanın sözüne

Dünya dediğin bir devrandır, hiç durmadan döner

İnsanoğlu üzerinde bir ışıktır, kâh yanar kâh söner

Sevenlerin olmayınca Dünyada, yaşamak neye yarar

Hayatta doğru-yanlış ne yaptıysan

Mahkeme-i Kübrada verilir karar

4 Ağustos 2018, erken kalktım, düştüm yola

Kırkpınar’da verdim mola, kahvaltı yaptık, öğleyim köfte ayran kola

Su çıkıyor taşın dibinden, buz gibi soğuk

Ben de oldum belediyeye konuk

Söğütlerin altında şiir yazıyorum yüreği yanık

O gün yağmur yağdı, rüzgâr esti serin

Yazmakla bitmez benim dertlerim

Bir su içtim bakır tas ile

Benim de ömrüm bitiyor keder ile yas ile

Akdağ’ın başına çıktım yayan

Yemek yaptım tuzu yok yavan

Benimle derdini paylaşacak yok,

Dayan yüreğim dayan

Boğaziçi dediğin iki vadinin arası

Yetmiş yaşında eşimi kaybettim ağlar gezerim

Acep yok mudur çaresi,

Orada bir hanım gördüm adı Medine

Halimi söylesem çare olur mu derdime

O da eşini kaybetmiş yüreği yaralı

Acep var mı ola benim gibi bu dünyada bahtı karalı

Bağlıağac’ın dağlarından yollarından geçtim

Soğuk soğuk sularından içtim

Tarlalarında çift sürüp ekin biçtim

Yetmiş yaşından sonra çaresiz dertlere düştüm

Rızık toplamak için diyar diyar koştum

xxx

(*)1946 yılında Fethiye Bağlıağaç köyünde doğdu. İlkokulu Bağlıağaç köyünde okudu. 1965 yılında evlendi. 8 çocuk babasıdır. 2017 yılında eşini kaybetti. Bağlıağaç köyünde yaşamını sürdürmek