ÖYKÜ / ALİ GÖNENLİ

Koca koca közlerin üzerinde yavaşça dönen kuzudan damlayan yağın çıkardığı cızırtılar sıklaştığından, işinin bitmek üzere olduğunu anladı.

-Memet abi az ekmek verir misin?

Memet abi dediği lokantanın sahibiydi. Bir kaç dilim ekmek getirdi. Metin, pişmek üzere olan kuzunun en yağlı kısımlarına ekmekleri bandırarak yedi. Lokanta sahibi nasıl olsa yere dökülüyor diye, Metinin bu isteğine hayır dememiş, ancak bir kere olsun ekmek arasına koyup kuzu etinden vermemişti.

  Metin kafaya koymuştu Bu akşam sorunu çözecekti.

-Memet abi biştiii... diye bağırdı.

-Bağırma len... Müşteriler raaatsız oluyo.

Umursamadı müşterinin rahatsız olmasını.

-Memet abi. Bu akşam kuzu etinden vermezsen kendine başka pişirecek birini bul.

-Parasını verirsen olur.

-Kaymakam mıyım ben o parayı verecek.

-O zaman avucunu yalarsın. Ben bi daha bişirmeye gelmem.

-Bene tehdit mi ediyon len dulgarı çocuğu.. S.ktir git.

Kısa sürede kazandığı para pişmiş kuzu eti yüzünden bir daha gelmeyecekti. Demek ki daha çok kasa çakması gerekecekti. Nerden aklına geldiyse lokantadan uzaklaşırken döndü küfretti.

-Arabanın tekerini bilmem ne edeyim.

Söylediği sözü ancak kendi duyacağı tonda söylemişti. Cümlesi biter bitmez güldü. Ne saçma sözdü. Hiç arabanın tekeri şaapılır mıydı. Yapılmazdı. Ancak başka bir şey yapılabilirdi.

Onbeş gün kadar sonra Metin, okul yolunda olmayan bir sokağın ucuna gelip diğer ucuna baktı ve gülümsedi. Lokantacı Mehmet patlamış lastiklerini küfrede küfrede değiştiriyordu.