SEDAT KAYA / KONUK YAZAR

Bir zamanlar Manisa’nın bereketli topraklarında gururlu bir ana yaşardı, Niobe.

Frigya kralı Tantalos’un kızı, Thebai’nin kraliçesi, yedi oğul ve yedi kızın annesiydi. Onun için çocukları sadece evlat değil, tanrılara karşı övünülecek birer taçtı.

Ama gurur, Olimpos’un tanrılarına karşı duyulabilecek en tehlikeli tutkuydu.

Bir gün Niobe, tanrıça Leto’ya seslendi.

“Neden sana tapılıyor? Sen yalnızca iki çocuk doğurdun, ben on dört!”

Bu söz, kaderin kapısını araladı.

Leto sessiz kaldı ama çocukları, Apollon ve Artemis annelerinin onurunu toprağın adaletiyle buluşturdu. Oklarını peş peşe göndererek Niobe’nin evlatlarını birer birer aldı elinden. Geriye, yalnızca anneliğin sonsuz yasını taşıyan bir kadın kaldı.

Niobe acısıyla dağlara sığmadı. Tanrılara değil, gökyüzüne değil, toprağa sığındı. Ve sonunda tanrılar, onun yüreğini taşa çevirdi. Ağlamasın diye değil, sonsuza dek ağlasın diye.

Bugün Manisa’daki Spil Dağı’nın eteklerine bakanlar, o taşlaşmış yüzü hala görür. Yakın zamana kadar o yüzün gözlerinden ince ince su damlardı. O yaşlar, yalnızca gururun değil, kaybedilenin ardından susmayan kalbin, ana yasının ve ölümsüz acının iziydi.

Niobe, ya da halk arasında bilinen adıyla Ağlayan Kaya, kimi uluslararası kaynaklarda “Taş Suret” olarak da anılır. Manisa’nın en bilinen ziyaret yerlerinden biridir.

Bugün Ferdi Zeyrek’in cenaze törenini izlerken bu efsane geldi aklıma.

Bir kent gözyaşı döker mi?

Döktü.

Binler, son görevde sel oldu taştı.

Niobe onları izledi.

Niobe, bir efsaneden çok, her çağda evlatlarına ağlayan her annenin, her babanın yankısıdır.

Bugün Manisa, evladına ağladı.

Niobe gibi.