HATİCE EĞİLMEZ KAYA / ÖYKÜ

Güzel Sesli Hüdhüd kuşu tam beş yüz yıl boyunca bir kez olsun uçmamıştı. Tesadüfen konduğu genç sedir ağacı yaşlandığında kara kara düşünmeye başladı. Yegâne memleketi saydığı bu bilgeler bilgesi ağaç, bir gün gelip kuruduğunda ne yapardı?

Artık hayatı da eskisi gibi rahat geçmiyordu. Hani bir lokma bir hırka derler ya. İşte tam da öyleydi durumu. Neyse ki insanlar onu eti yenmeyen hayvanlardan sayarlardı da ağaç kovuğundaki mütevazı yuvasında rahatsız etmezlerdi... Masmavi gökyüzünde bir üzüm salkımını anımsatan beyaz buluta seslendi aniden.

“Bulut kardeş, yakınlarda görüp tanıştığın genç bir sedir ağacı var mı?”

Muhatabı, sesin nereden geldiğini önce anlayamadı. 

“Sedir ağacı dediğine göre sakın şu aşağıdaki ağaç olmasın bana seslenen!” diye düşündü.

Fakat baktı ki ağaç mışıl mışıl uyuyor, dallarına yoğunlaştırdı buğulu bakışlarını. Yağmuru da gözlerinden yeryüzüne döküldü dökülecekti. Hüdhüd bir daha konuştu.

“Buradayım, hey kovuğa doğru baksana!”

“Hay Allah, orada mıydın? Ne güzel bir evin var, başka ağaçlarla işin ne!”

Hüdhüd gayet üzgün ve fısıldarcasına,

“Yeni bir yuva bulmam gerek, anlamıyor musun beni? Baksana canım ağacım nasıl da yaşlandı! Ondan ayrılmak çok zor gelse de bilirsin, bazen gitmek gerekir.”

Rüzgârlı Orman’ın içlerinde bir sürü sedir ağacı vardı ve bu akıllı oraya gitmiyordu. Hâlbuki aradığı yuva onun için ne kadar kısa mesafedeydi. Acaba bir kuş olduğunu mu unutmuştu? Unutkan kuşları oldum bittim severdi. Pamuktan yumuşak ellerini Hüdhüd’e uzattı.

“Haydi gidelim öyleyse, ne duruyorsun atla avucuma…”

“Peki ya veda!”

“Vedalar iyi değildir, o rengârenk tüylerinden bir demet bırak, sedir seni anlayacaktır. Ben senin selamını sık sık ona taşırım. Haydi!”

Güzel Sesli Hüdhüd’ün yıllardır hiç mi hiç kanatlanmadığını işiten turuncu başlı bir tırtıl, azıcık sevinç çokça şaşkınlıkla uzaklaşan bulutun ve üzerindeki kuşun ardından bakakaldı.

Bir kuş neden uçmazdı ki!