ARADA-BİR

FİKRET ÇOBAN

'Her şey birbiriyle bağlantılıdır,  her şey bir yere gider, hiçbir şey sonsuz değildir, son sözü doğa söyler.'

 Ekoloji ve çevrebilim hareketleri bu sözü çok söylerler ve kendilerine ilke edinmişlerdir. Artık kırda, bayırda, şehirde nerde yaşıyorsak bizim de bu söze göre hayatımızı değiştirmemiz ya da olabildiği kadarıyla  yenilememiz gerekiyor. Sanayileşen modern diyeceğimiz tüketim odaklı bir düzen bize sürekli tüketin, daha çok tüketin, algısı yerleştirdi zihin dünyalarımıza ve alışkanlıklarımıza. Onun için günümüz insanı tüketirken, sömürürken, yok ederken aslında kendini yok ettiğinin farkına vardı ama geç vardı. İnsanlar doğada yaşarlar, onun üstünde yaşarlar ama neden yaşarlar yiyip içip üremek için mi onu biraz sorgulasalar, hayatı başkalarının istediği gibi değil de kendi istedikleri gibi yaşasalar mutlu olacaklar, çok tüketmeyecekler belki ama mutlu olacaklar.

Artık deniz tükendi, kıyıya vurmak üzereyiz her yerde böyle bu. Devlet, yasalar dediğimiz aygıtlar bizi ve çevreyi korumaktan çok şirketleri ve kapitalist trolleri koruyor, yasa koyucular onların istediği yasaları ve kolaylıkları sağlıyorlar. Yani doğaya rağmen yaşam olmayacağını, kazandıkları dolarların su yerine hava yerine geçmeyeceğini bilirler de  sınıf çıkarları gereği görmezler. Gittikçe şurada ya da burada doğaya rağmen zenginleşenlere karşı doğayla beraber tüm canlı yaşamı ile beraber yaşarsak varız diyen insan kitlesi oluşmaya başladı. Bunlar kuru kalabalık değil bakın insan kitlesi diyorum. Birlikte yaşamın, özgürlüğün doğayla var olduğunun bilincine varmış insan kitlesi diyorum.  Yaşamak dediğimiz şey sadece var olmak değildir, çevremizdeki her şey var; taş da var, çamur da var ama yaşamak bize sunulan kalıp hayatların çok ötesinde bir derenin, bir ağacın, bir kirpinin yaşam için ne demek olduğunun farkına vararak yaşamak; özgür olmak, böyle bir şey işte. 

 Nietche'nin sözüyle söylersek, ''kolay mı yaşamak istiyorsun sürüde kal sürü sevgisi uğruna kendini unut,” der. Böyle bir hayat da var. Birileri bizim adımıza düşünür, karar verir. Biz önümüze sandık gelirse oy veririz, sadece bir oya bir sayıya indirgenmiş bir hayat böyle bir hayat da var tabii ki.

SON SÖZÜ HER DURUMDA DOĞA SÖYLER

 Kuyunun dibinden gökyüzüne bakmak  gibi oysa kuyunun üstüne çıkıp bütün gökyüzünü görme hakkımız varken bu gerçeği görmeyiz ya da ıskalarız. Ne uğruna peki sürüde kalıp sürüleşmek  'ye- iç -tüket' zincirini kıramadığımız için mi?

Doğayı bir nesne, elinin altında şirketleşeceği, zenginleşeceği bir kaynak olarak gören modern kapitalist  güçler 'etkileri ve yetkileri 'sayesinde yanına aldıkları 'devlet mekanizmalarıyla' doğayı, tüm canlıların ortak yaşam alanlarını, yok etmekten geri durmuyorlar. Çünkü başka türlü yaşamaları, davranmaları sınıf kültürlerine yerleşmiş yaşam biçimlerine aykırıdır.  Onun için dere görünce akıllarına boru, kıyı görünce inşaat,  orman görünce kereste geliyor, bundan dolayı da çevre felaketlerini yaşıyoruz sürekli. 

Ancak doğayı bir nesne olarak değil de  yaşamın biricik kaynağı, olmazsa biz olmayız, noktasına gelen kitlelerin büyümesi; siyasi partileri, kurumları sendikaları, örgütleri her biçimde etkilemesi ve içine almasıyla bu doğa felaketlerinin önüne geçebiliriz. Çünkü felaketin en büyüğü insan eliyle, onun sınır tanımaz kazanma hırsıyla  yapılıyor. 

Girişte Ernest Callenbach'dan aldığımız, 'son sözü her durumda doğa söyler ' özdeyişini  hatırlatarak  çevre, ekoloji, doğa hareketleri kaçınılmaz olarak yanımızda, yöremizde bizi bulacaktır. 

Bu sayede yeni bir düşünce yapısı,  hayata bakış biçimi, doğayla girdiğimiz çıkarsal ilişkilerin yerine; doğayla  birlikte yaşam kültürünün  alacağı siyaset döngüleri gelişecek ve bizi içine alacaktır. 

Çünkü: ''Doğa bir alternatif değil, yaşamın ta kendisidir.''