HATİCE EĞİLMEZ KAYA / ÖYKÜ

Siz hiç uzun kuyruklu tarla kuşu gördünüz mü?

Eğer büyük bir şehirde yaşıyorsanız ve yine eğer çevreniz beton binalarla sarılmış durumda ise onlardan herhangi birini görmeniz imkânsıza yakındır.

Fakat sık ağaçlı bir ormana komşuluğunuz varsa; yüzlerce, hatta binlerce kez neden olmasın?

Kulübesinin penceresinden Rüzgârlı Orman'ı seyre dalan, Asya isimli küçük ve güzeller güzeli kız "Acaba uzun kuyruklu tarla kuşunun kalbi var mıdır?" diye düşündü. Öylesine minik bir canlının kalbi, olsa olsa nohut tanesi kadar olurdu...

Tam da o sırada gökyüzünden yere doğru süzülen çınar yaprağı küçük kıza göz kırptı. Sanki  “gel, beni al” der gibiydi. “Gel, beni al!”

Yağmur çiseliyordu. İplik iplik. Serçelerde bir telaş ki sormayın gitsin.

Küçük kız koşarak dışarı çıktı, kocaman ve kupkuru insan ellerini anımsatan yaprağı aldı, serçelerin telaşıyla koşuyordu. Minik ayakları yerdeki su birikintilerini ne de şirin dalgalandırmıştı. O, kulübesine girdiğinde sular hâlâ kımıl kımıldı.

Çınar yaprağı içeri girer girmez kıza dedi ki:

“Uzun kuyruklu tarla kuşunun, doğrusunu istersen bütün kuşların kalbi vardır. Hem de onların kalpleri tıpkı sizinkiler gibi dört odalıdır. Bu yüzden siz insanlar gibi sıcakkanlıdırlar. Herhangi birini eline alsan kalp çarpıntılarını duyabilirsin ve ellerin ısınır, ısınır sıcacık olur.”

Küçük kız parmaklarını yumdu, parmak uçları avuç içlerine değdi. Kendi sıcaklığı birden mutlu kıldı onu. Demek uzun kuyruklu tarla kuşu da kendisine benziyordu. Sıcakkanlıydı!

Sonra somurtkan insanları, sürekli kavga edenleri düşündü, tren istasyonunda bilet aldıkları burnu Kaf dağındaki gişe memurunu anımsadı.  Yok yok onlar uzun kuyruklu tarla kuşu kadar sıcakkanlı olamazlardı.